смешны, «вечна п’янаваты» паэт юсуфі апявае паходы бату і можа на правах блазна казаць свайму гаспадару ўсё, што думае. у творы «лебядзіны скіт» перад чытачом паўстае вобраз паэта-выратоўцы. юсуфі сваімі вострымі жартамі і словамі з ледва улоўнай іроніяй згладжвае гнеў хана бату. ён адзіны сярод захопнікаў, хто шкадуе беларускі народ, і адзіны, хто верыць у яго сілу. мудры юсуфі ведае, што бату загіне, а слова, напісанае паэтам, застанецца. і помніць пра заваёўніка будуць толькі таму, што пра яго напіша паэт.
хан жа, , вельмі жорсткі і злы чалавек. пра гэта кажа, напрыклад, тое, што ён пакінуў жыццё толькі дванаццаці палонным узамен на жыццё старца. паэт юсуфі назваў мозг хана бату мышыным — мізэрным, палахлівым, маленькім, недалёкім.
