мой любімы герой у апавяданні васіля быкава “жураўліны крык” – барыс фішар.
фішар не ваенны чалавек, ён вучоны, мастацтвазнаўца. вайсковая справа для яго - ненатуральнае і няёмкае становішча. з маленства ён марыў стаць мастаком і ўвесь сэнс ягонага жыцця быў у мастацтве, у кнігах. у першы дзень абароны адступлення, калі фішар апынуўся ў групе старшыні карпенкі, ён быццам не атаясамлівае сябе з вайной, працягвае чытаць кніжку пра скульптуры мікеланджэла.
седзячы ў акопе, ён разважае пра сябе, пра вайну, пра тое, што ягоная справа - вывучаць мастацтва, чытаць, а не падпарадкоўвацца незразумеламу распарадку. фішар ніколі не цікавіўся палітыкай, паўсядзённыя турботы, цяжкая рэчаіснасць таксама для яго быццам не існавалі.
ён падаецца чужынцам у гэтай групе байцоў, пакінутых на справу лёсу абараняць адыход нашых войскаў. але не гледзячы на свой склад мыслення і характару, фішар пакажа сябе ў баі сапраўдным воінам, абаронцай. ён будзе слухацца камандзіра карпенку, бездакорна выконваць загады. возьме кулямёт і няспрытна, але смела будзе страляць па ворагах.
у канцы аповесці барыс фішар абараняецца і забівае адзінага ў сваім жыцці ворага. хутка падыдуць немцы і расстраляюць маладога вучонага ва ўпор.
