Два чалавекі, іван пшанічны і алік аўсееў, не вытрымалі выпрабавання вайной. у самы адказны час, калі патрабаваліся мужнасць, узаемадапамога, яны здрадзілі. здрадзілі сваім сябрам, народу, радзіме. пшанічны меў ў саставе ўзвода затрымаць на пэўны час праціўніка. i калі таварышы змагаліся на рубяжы да апошняй кроплі крыві, ён перабег да ворага. пшанічны, пакрыўджаны савецкай уладай, здрадзіў радзіме ўжо тады, калі прысягаў для формы, а сам радаваўся прыходу фашыстаў. ён здрадзіў не ад страху, а абдумана. калі б пшанічнаму давялося ваяваць на фашысцкім баку, я думаю, што ён касіў бы з асаблівай жорсткасцю, не разбіраючыся, хто яны, яго ахвяры: старыя, дзеці, жанчыны. алік аўсееў таксама не вытрымаў выпрабавання боем. у самы адказны момант нядаўні выпускнік ваеннага вучылішча змаладушнічаў. ён убачыў, што становішча ўскладнілася, і вырашыў уцячы, але быў затрыманы байцом глечыкам. аўсеева прывяло да здрады шкурніцтва і эгаізм. ён лічыў вайну месцам, дзе можна праславіцца, атрымаць узнагароды. а калі сапраўды запахла порахам і крывёй, адразу накіраваўся ў кусты. фінал аповесці трагічны. усе загінулі. але адны загінулі мужна і самаахвярна, важнасць і неабходнасць ахвяраваць сваім жыццём дзеля радзімы — яны дастойна прайшлі выпрабаванне вайной. а другія, згубіўшы сумленне і годнасць, — як здраднікі.
Спасибо
