2. супярэчлiвасць характару тулягi у камедыi кандрата крапiвы "хто смяецца апошнiм".
у камедыi кандрат крапiва (к. к. ) ставiць i вырашае праблему духоунага выпрамлення i аднаулення чалавека ва умовах сацыяльнага грамадства на вобразе тулягi. драматург паказвае, што туляга -- чалавек крыштальнай сумленнасцi, але вялiкi баязлiвец. калi гарлахвацкi перыядычна запалохваючы i шантажыруючы, спрабуе схiлiць на несумленны шлях тулягу, ен адважваецца зауважыць нахабнiку, што пiсаць навуковую працу для iншых -- учынак несумленны, дрэнны. i няхай сабе пярэчанне тулягi вельмi нясмелае, але сам факт, што да смерцi запалоханны чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яуляецца сведчаннем яго высакароднасцi, маральнай чысцiнi. бессаромнасць гарлахвацкага вельмi узрушыла i абурыла тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не упэунены у сваей праваце. к. знарок ставiць тулягу у недарэчныя, смешныя сiтуацыi, каб найбольш моцна ударыць па баязлiвасцi тулягi. туляга лiчыць свае становiшча трагiчным, з якога няма выйсця, i трацiць спакой i сон. гэта усе можна прасачыць у сцене, дзе туляга з рознымi агаворкамi расказвае левановiчу пра усе сваi няшчасцi. адчуушы сяброускую падтрымку веры, чарнавуса i iншых iнсцiтута, туляга пачынае разумець безпадстаунасць свайго страху. ен узяуся пiсаць для гарлахвацкага працу пад таго бездапаможнага запалоханага тулягi, якiм дырэктар яго бачыу. але пры гэтым думае: "цяпер жа я табе напiшу навуковую працу! насмяяуся ты з мяне, абняславiу перад людзьмi, пасмяюся ж i я з табе". у яго нараджаецца вялiкi гнеу да праудзiсвета, нахабнiка i кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсцiць за тое зняважанне, крыуду, якiя цярпеу туляга ад дырэктара. у канцы п'есы адбываецца духоунае аднауленне i перараджэнне тулягi, яго радасць, гордасць ад здзейсненага i поунае выкрыцце невуцтва гарлахвацкага. туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоуную баязлiвасць i становiцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такiмi людзьмi, як гарлахвацкi.
