Бярозе
за частаколам циха што так
расой ты плачаш на пясок? мы прыняслі вядро і лотак,каб малады твой выпіць сок.
і можа ты за нашу радасць,як ляжам мы на струнах меж,асыплеш жарам лістападу,густым карэннем апляцеш.
і возьмеш ўсё, што не аддалі,ці мо забыліся аддацьлюдзям, барознам, сіняй даліі новым маладым .
калі чытаеш гэты верш то пачуцці сыплюцца з цябе я асабіста адчуваю вельмі шмат рознага над гэтымі вершамі можна задумацца. над імі можна нават паслабіцца. такжа и з другими его же вершами.
