Пераказ бомжык. меня только начало, ! да пад’езда аэрапорта падалі электравозік, і пасажыры пачалі спешна пакідаць памяшканне. ішлі неяк нязвыкла, цугам, несучы важкія чамаданы, валізы і сумкі-баулы. замыкаў той жывы ланцуг рыжанькі, прыземістага расточку і наўдзіў худы сабачка. – бомжык, – сказала жанчына, што крочыла паперадзе мяне ўлегцы і пад ручку з мужчынам. – каторы год і праводзіць, і суст- ракае самалёты. давайма забяром яго сабе! – навошта нам гэты паршывец, – пачуўся голас мужчыны. пакуль мы падымаліся па трапе ў салон, пакуль уладкоўвалі- ся на сядзенні, бомжык стаяў трошкі воддаль самалёта і тужліва пазіраў на яго. – вернасці сабачай цаны няма, – зноў пачуўся знаёмы жано- чы голас.

нечаканая сустрэча на дзень нараджэння мне бацькі падарылі сабаку. а жывёлы маюць патрэбу ў даглядзе, таму ў мае абавязкі ўваходзіла гуляць з сабакам раніцай і ўвечары. цёплым летнім вечарам мы з адным, так клікалі маю сабаку, ішлі сцяжынкай ў гарадскім парку. на пляцоўцы для жывёл ужо не было нікога. сябрук весела бегаў каля мяне, а затым раптам насцярожыўся - і пабег у процілеглы бок, дзе пачаў весела гаўкаць. цікаўнасць прымусіла і мяне падысці туды, дзе весела круціў хвосцікам дружек. калі я падышоў і спрабаваў разглядзець, што ж ўбачыла пад кустом мой сабака, то адчуў, што нешта драпае мне нагу. я апусціў вочы да ног і ўбачыў, як па штаніне караскаўся спалоханы маленькі кацяня. яно ўцякло ад сабакі і прасіла абароны ў мяне. я ўзяў кацяняці на рукі, палашчыць і супакоіў яго. кацяня прыемна замурчало. дадому мы вярнуліся ўтрох.

дома часам шчасця не прымециш, а у чужых краинах я пазнау, што гяма нидзе на белым свеце, як у насю таких вяликих спрау

белыми творный

любимая назоуны

палеская назоуны

заморских родны

чужых родны

прывабливых месны

у жыцці трэба ўмець усё добрае і дрэннае, але дрэнныя ўчынкі могуць прывесці да не добрых наступстваў