Вот только этот знаю: — сястра! я нічога не бачу. у мяне ў вачах толькі белы туман! ян кулеш зразумеў, што гэты туман над ім назаўсёды. ёнаслеп. яму стала горача. слых яго ўлавіў, як медсястра некага ўстрывожана клі а потым ён успомніў сонечны дзень.гэткія дні бываюць у канцы жніўня і на пачатку верасня. сын павел усё ж прымусіў, угаварыў бацьку пайсці на паля-ванне на качак. i ён згадзіўся, выбраў вераснёўскі пагодны ад-вячорак, дастаў старую аднастволку, знайшоў чатыры патро-ны да яе і павёў сына да рэчкі, на старыцы.3 крыкам падхопліваецца на крыло, імклівым зігзагам узві-ваецца ўгору з куп'я бакас. стрэліць бацька не паспявае. акрамя бакаса, болын ні на што ім не пашанцавала, і сын засмуча-ны, хаця кулеш даў яму два разы стрэліць.i ў гэты час ад алешніку роўна, не хаваючыся, ляцяць дзве птушкі. ляцяць крыху далекавата, упэўнена і спакойна. ку-леш ускідае стрэльбу, страляе і бачыць, як адна птушка камячком падае ў траву.дзікі голуб, горлінка, нават не ўцякае ад іх, сядзіць, пры-паўшы на перабітае крыло, і круглае яго вока здзіўлена і -ча глядзіць на людзей.— горлінка, — гаворыць кулеш і адчувае, як прыкра само-му, што не стрымаўся, што страляў. навошта ім гэтая прыго-жая лясная птушка. галубы гэтыя любяць сядзець на вяршы-нях дрэў на ўсходзе і на захадзе сонца. стройныя, быццамвытачаныя, нерухомыя.кулеш нагінаецца, бярэ ў рукі птушку. крыло само падае, але шрацінка папала ў цела пад ім, і таму крылом птушка не можа варухнуць. на зямлі яна прападзе.— а мы забяром яе дадому! хай жыве ў нас! павел па-дзіцячаму рады, што ў яго будзе жывая цацка, свой дзікі голуб.дадому ён бяжыць амаль подбегам перад бацькам, задаволены і шчаслівы, што ёсць здабыча.кулеш скіроўвае на агароды, каб зайсці на двор непрыкметна для людзей.маці люба сварылася тады на яго з-за падстрэленага галубка.— дзіця магло пацешыцца. а ты, стары чалавек, узяў пад-стрэліў птушку. куды ж цяпер яе? ян маўчаў, гаварыць не было чаго.пасяліўся дзікі голуб жыць на дварэ пад перавернутай скрыняй. пакрысе голуб ажыў, пачаў кляваць зерне, піць ва-ду. i калі аднойчы паўлік прыпадняў скрынку, ён выбег з-пад яе і ўзляцеў на яблыню.дальбог узляцеў! — зарадавалася старая люба.а як мы яго назад зловім? — паўліку не хацелася разлучацца з птушкай.— назад ты яго не зловіш. паляціць ён сваіх шукаць. пара ім у чароды збірацца і адлятаць.але не адляцеў дзікі голуб, якому давялося пабыць пры ча-лавеку.— што ж ён сабе думае? калі не адляціць, прападзе ж зі-мой, — бедавала старая люба.а паўлік падсыпаў круп, і голуб прылятаў карміцца, зля-таў з даху на плот, з плота на зямлю і па-гаспадарску разгуль-ваў па чамусьці гэты выпадак, гэты паход з сынам успомніўся ку-ляшу зараз. можа, і не было больш магчымасці пабыць вось так разам. пахадзіць па траве на аселіцы, адпачываць пад лазо-вым кустом. увесь час кулеш быў на рабоце, мтс брала сваё, жыць даводзілася не дома. i павел вырас сам па сабе, выву-чыўся, стаў вялікім чалавекам, цяпер зрэдку ў госці прыяз-джае. цяпер у сына з бацькам няма часу. але куляшу хацела-ся, каб прыехаў сын. гэтак жа, як і калісьці сыну пайсці з ім на паляванне. (501 слова)
Спасибо
