Ласяня падрасло, падужэла, пачула, што ў яго залячылася рана — спачатку зацягнулася , тоўстаю, бураю ад кры-ві нарасцю, а пасля гэта нарасць пачала сушэць, свярбець і ад-лушчвацца ды абвісаць. у падпаветцы — на ахапку сена — яно спала ноччу, а днём гуляла па двары, пазнаёмілася з усімі яго насельнікамі. па-любіла шчыра гаспадара, мірна ўжылася з крышку страгава-таю гаспадыняю, падружылася з таварыскім сабакам, са сва-вольнікам-цялём, амаль равеснікам, з якім гойсала па двары; з катом, з курамі — драбнатой — яму было неці 3 вялі-кай — амаль з ласіху — каровай адразу ж ніякага сяброўства не найболын ласяня пасябравала з гаспадаровымі дзецьмі — з хлопчыкам і дзяўчынкаю. 3 імі яно і дурэла, бегала па два-ры, брала з іхніх рук смачны хлеб, салодкія цукеркі і пернікі, ад іх яно атрымала смешную, нават дураслівую мянушку — губаты. прыдумаў гэта хлопчык. усё дзівіўся, што ў ласяняці такая гарбатая морда, абвіслая верхняя губа, а пасляі выдумаў: «гу-баты! » спачатку называлі так дзеці, а пасля пачалі гэтак падклі-каць і сталыя. у адзін з апошніх летніх дзён, у яшчэ раннюю, сівую ад ту-ману раніцу, да якой яго рана стала цвёрдай, зарубцавалася, хоць так і не зарасла шэрсцю, чамусьці прынёс яму вядро з пойлам не босы, яшчэ заспаны хлопчык, а сам гаспадар. — ну што, губаты? стаў ты ўжо дужы, здаровенькі, то ідзі ў свой дом і жыві, дзе ўсе твае сваякі ідзі да свайго, а пра нас ляснік замахаў рукамі — і губаты, зусім не спалохаўшыся, а дурасліва і як дражнячыся, падскочыў, брыкнуў заднімі на-гамі і гайсануў далей, імгненна п'янеючы ад вялікай прасто-ры, бегу, душой адчуваючы, як яму ўсяго гэтага дасюль не ха-пала. за выганам пачаўся адразу малады лес, які знаёма пахнуў зеленню, смалой, расою, — і ў душы губатага нешта як варух-нулася, захацелася бегчы, і ён, ужо нічога не помнячы, не азіраючыся, мінуў маладняк і памчаў у глыб лесу. стары са-соннік яшчэ болей завабіў нечым невядомым, родным, мілым, што ён адчуў такое вялікае шчасце, якое, здаецца, не толькі поўніла грудзі, але і ахмяляла зусі ап'яненне воляй прайшло, і ён адчуў, што шмат чаго тут не ведае, а вось леснікоў двор знае ўжо да драбні i тут ён пачуў, што яго жаласна кліча хлопчык: «губаты, дзе ты, губаты? » ён зразумеў, што далёка адбегся, пакінуў сваіх сяброў. падумаў так і затрусіў назад. губаты, губаты! — радасна закрычаў хлопчык і хутка-хутка пабег насустрач. ты маніў — папракнуў хлопчык бацьку, калі той паволі падышоў сюды. — губаты не ўцёк сам, а ты яго вы-пусціў. як выпусціў бусла, зайчыкаў, дзікіх але гу-батага мы не адпусцім, ён будзе жыць у я яго буду кар-мі i я — паўтарыла за ім дзяўчынка, гэтаксама з па-прокам пазіраючы на маўклівага, як вінаватага, бацьку сваімі вялікімі вачамі, поўнымі — добра вы робіце, дзеці, і — нарэшце азваўся ён. — хораша і люба, што гледзіце так губатага, але блага, што трымаеце. ён звер і павінен жыць у лесе. там яго пас-цель, яда, цяжкабывае дзікаму зверу, калі ягозалішне прыручаць людзі гора бывае, я ж
Спасибо
